DEA - Conclusion

Κατά πρώτον, όσα υγρά αξίζουν από την εταιρεία, και δεν είναι πολλά, μπορούν να χαρακτηριστούν μόνο σαν entry level. Εκτός από το Atena, το οποίο νομίζω ότι μπορεί να ικανοποιήσει και αρκετούς ατμιστές που έχουν κάψει αρκετά ml από πολλά υγρά. Κατά δεύτερον, μπορεί τα καθαρά Ιταλικά υγρά να έχουν μια τάση στην PG κατά κανόνα, αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι η πρακτική αυτή είναι σωστή και κολακεύει στο μέγιστο τα αρώματα. Κάποια υγρά πρέπει να είναι PG based, καπνικά για παράδειγμα, και κάποια VG based, για παράδειγμα φρουτογλυκά.
Έστω 50/50. Κατά τρίτον και σημαντικότερον, κάποια από τα υγρά ήταν τόσο αίσχος που πραγματικά απορώ πως κυκλοφορούν στην αγορά. Πραγματικά, οι κατασκευαστές τα έχουν ατμίσει και τα έχουν βρει εμπορεύσιμα? Ανέφερα ότι τα 4 πρώτα από τα υγρά τα είχα δοκιμάσει τον Ιούλιο, και αν δεν τα είχα βρει καλά και δεν είχα προσδοκίες για την εταιρεία, δεν νομίζω ότι θα είχα προχωρήσει και στα υπόλοιπα. Δυστυχώς η γενική εικόνα της εταιρείας είναι απογοητευτική. Νομίζω ότι έχει πέσει στο τριπάκι του να προσπαθήσει να έχει υγρά για κάθε γούστο. Αυτό όμως είναι φύσει αδύνατον καθώς ο κάθε άνθρωπος έχει δικά του γούστα και είναι αδύνατον να πιάσει κανείς όλη την αγορά. Καλύτερη πρακτική είναι να κρατήσεις δέκα το πολύ γεύσεις, να επενδύσεις σε συσκευασία, πρώτες ύλες, ονοματοδοσία και εξέλιξη παρά να έχεις 24 γεύσεις η οποίες στην πλειοψηφία είναι κάκιστες προς μέτριες. Όσοι θέλουν να τα δοκιμάσουν, το κάνουν με δικό τους ρίσκο καθώς αν λάβουμε και την υποκειμενικότητα της γεύσης υπ’ όψιν, τότε μιλάμε καθαρά για ρώσικη ρουλέτα. Και δεν είναι άθλημα το οποίο συμπαθώ. Να ευχαριστήσω σε αυτό το σημείο το e-tsigaro Κέρκυρας, που μου δάνεισε τα πρώτα 4 υγρά της σειράς τον Ιούλιο, και φυσικά το Ηλεκτρονικό Τσιγαράδικο το οποίο μου έστειλε όλη τη σειρά καθώς και τη βάση της εταιρείας.