Queenside,
6mg, Phenomenon Zest, Clapton Coil, 2.0mm MC, 0.64Ω, Nakamitchi.
Άλλο ένα υγρό που μου είχε κάνει εντύπωση με την αρχική, Signature έκδοση.
Πόση εντύπωση? Ας δούμε τι είχα γράψει τότε.
Όσο διάβαζα κι εγώ μαζί σας τις τότε εντυπώσεις μου, μπορώ
να πω ότι τόσο περισσότερο ήθελα να το δοκιμάσω και πάλι. Οπτικά, παραμένει το
καραμελένιο προς το κόκκινο χρώμα, αρκετά πιο ανοιχτόχρωμο όμως. Φέρνοντας το
μπουκαλάκι στη μύτη, είναι ήδη σαφείς πολλές διαφορές. Κατ’ αρχάς, υπάρχει
καραμέλα. Η οποία καλύπτει σε μεγάλο βαθμό τα αρώματα που περίμενα. Μην ξεχνάμε
ότι εκτός από αυτό το υγρό, στην αρχική του έκδοση, δεν είχαμε δει άλλο με σαγκουίνι
και μάλιστα με τόσο πιστή απόδοση. Αυτή τη στιγμή λοιπόν, το άρωμα μοιάζει
περισσότερο με μια καραμέλα αρωματισμένη με πορτοκάλι. Βάζω λοιπόν υγρό στον
ατμοποιητή και ξεκινάω τη δοκιμή.
Και πάλι αποδίδω τα εύσημα σε αυτή τη μελιτζάνα που έχω για
μύτη. Έχει μπει καραμέλα σε αυτό το υγρό, και μάλιστα σε ποσότητα που το
αλλάζει τελείως. Γεύση από σαγκουίνι δεν υπάρχει, γεγονός το οποίο πιθανόν να
οφείλεται σε αυτή την προσθήκη, σε τέτοιο βαθμό. Υπάρχει γεύση από πορτοκάλι, ή
έτσι φαίνεται, η οποία όμως δείχνει να προσπαθεί να ανταγωνιστεί την καραμέλα,
για το ποια θα βγει πρώτη στην επιφάνεια. Το καλό κατά τη γνώμη μου, είναι ότι
δεν πρόκειται για καραμέλα βουτύρου. Στην εισπνοή από τη μύτη, το μπέρδεμα των
αρωμάτων παραμένει, μόνο που τώρα είναι πιο εμφανής η αίσθηση φλούδας
πορτοκαλιού. Στην εκπνοή από τη μύτη έρχεται και μια οξύτητα, η οποία όμως
καλύπτεται αμέσως από τη γλυκάδα της καραμέλας. Η επίγευση, είναι πορτοκαλένια
στο μάξιμουμ, με ακολουθία από νότες καραμέλας και γλυκάδα. Παραγωγή ατμού,
εντυπωσιακή μεν, σε λίγο λιγότερη ποσότητα από τα δύο προηγούμενα δε, ενώ το
χτύπημα σε αναμενόμενα προς τα κάτω επίπεδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου