Εδώ, η γλυκόριζα φαίνεται καθαρά και αποκλείεται να τη μπερδέψει κάποιος με γλυκάνισο. Το πεπόνι είναι το δεύτερο πράγμα που κυριαρχεί στη γεύση και μάλιστα τέλεια αναμεμειγμένο με τη γλυκόριζα. Στη γεύση, δεν γίνεται να ξεχωρίσουν το φραγκοστάφυλο και η γρεναδίνη, αλλά σαν συνολική αίσθηση, μάλλον εκεί οφείλονται κάποιες όξινες και κάποιες γλυκές νότες οι οποίες εμφανίζονται ενίοτε. Η εισπνοή από τη μύτη ανήκει αποκλειστικά στο πεπόνι, ενώ στη ρινική εκπνοή εμφανίζεται και ένας συνδυασμός γεύσεων που θα μπορούσε να οφείλεται σε γρεναδίνη και κόκκινο φραγκοστάφυλο, γεύσεις τις οποίες δεν μπορώ να πω ότι θυμάμαι με απόλυτη ακρίβεια… Το χτύπημα είναι εξαιρετικά ελαφρύ ενώ το ντουμάνι σε ανεβασμένα επίπεδα. Η επίγευση είναι γλυκιά, έντονη και επίμονη, και το πεπόνι ξεχωρίζει για άλλη μια φορά. Με κούρασε κάπου στα 2ml όμως και δεν ξέρω κατά πόσο θα το άτμιζα ξανά με ευχαρίστηση. Παρόλα αυτά, η ιδέα και η υλοποίηση, καθώς και το αποτέλεσμα, δίκαια παίρνουν ένα 84/100
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου